TUNDRA W MEKSYKU: CHARAKTERYSTYKA, POŁOŻENIE, FLORA I FAUNA - GEOGRAFIA - 2025

Tundra w Meksyku to ekosystem, który występuje w dużych obszarach górskich, w ramach pracy na wysokości pomiędzy 3800 a 5000 metrów nad poziomem morza. Znajduje się na szczycie wysokich meksykańskich gór; Większość z nich to wulkany osi transwulkanicznej, z wyjątkiem wulkanu Tacaná na granicy z Gwatemalą.

Średnie roczne temperatury wahają się od 3 do 5 ° C, a dzienne wahania temperatury są ekstremalne; ziemia często zamarza w ciągu nocy. Jeśli chodzi o roślinność, nie zawiera elementów nadrzewnych.

Alpejska tundra na wulkanie Iztaccíhualt. Źródło: pixabay.com

Roślinność jest zdominowana przez krzewiące się trawy znane jako zacatones, dlatego meksykańska tundra nazywana jest zacatonal; inne nazwy to pastwiska alpejskie lub wysokie wrzosowiska. Na niższych obszarach występuje jałowiec błękitny, a na wyższych - dużo mchów.

Wśród fauny wyróżnia się króliczek wulkaniczny lub teporingo. Wśród ptaków znajdziemy sokoła wędrownego i węże, takie jak grzechotnik transwulkaniczny, a także jaszczurki i salamandry.

Charakterystyka ogólna

Biom tundry występuje na obszarach w pobliżu biegunów. Jedną z jego najwybitniejszych cech jest obecność wiecznej zmarzliny (trwale zamarznięta warstwa głębokiej gleby). Ponadto roślinność składa się z roślin zielnych i krzaczastych.

Tundra alpejska występuje w wysokich górach na szerokościach geograficznych tropikalnych i subtropikalnych o warunkach klimatycznych zbliżonych do tundry. Różni się od tundry arktycznej i antarktycznej brakiem wiecznej zmarzliny i niektórymi cechami klimatycznymi.

Ten ekosystem ma różne nazwy na kontynencie amerykańskim: w wysokich górach Andów nieco bardziej wilgotne obszary są znane jako páramo, podczas gdy na najbardziej suchych stokach nazywa się to puna.

W Meksyku alpejska tundra znana jest jako alpejska preria, páramo lub zacatonal. Wśród jego najbardziej wyróżniających się cech mamy:

Piętro

Ponieważ ten biom znajduje się na osi wulkanicznej, gleba pochodzi ze skał wulkanicznych. Są one generalnie klasyfikowane w ramach Andozoli, tekstura jest głównie piaszczysta i lekko kwaśna. Ponadto są porowate i ciemne, z dużą zawartością materii organicznej.

Na ogół zawiera dużo wilgoci, przynajmniej w głębszych warstwach. Nie ma wiecznej zmarzliny, ale wierzchnia warstwa gleby często zamarza w ciągu nocy.

Pogoda

Średnia roczna temperatura zawiera się w przedziale od 3 do 5 ° C. Ekstremalne minimalne temperatury dochodzą do -10 ° C.

Dzienne oscylacje termiczne są bardzo wyraźne, dzięki czemu punkt zamarzania można osiągnąć przez cały rok. Najzimniejszym miesiącem jest luty, ze średnią temperaturą 2,8 ° C. Najcieplejszym miesiącem jest zwykle kwiecień, ze średnią temperaturą 5,8 ° C.

Średnie roczne opady wahają się między 600 a 800 mm. Najbardziej suche miesiące trwają od grudnia do kwietnia; od maja do października na tym terenie przypada 85% opadów. Jednak pewien procent deszczu pada w postaci śniegu, który może pozostawać na ziemi przez długi czas.

Na wyższych wysokościach uzyskuje się większe nasłonecznienie i intensywność wiatru, więc ewapotranspiracja jest wyższa. Podobnie, częstość występowania światła ultrafioletowego jest wysoka. Czas trwania lodu na ziemi zwiększa się w tempie jednej godziny na 100 mw zakresie wysokości.

Lokalizacja

Biom ten znajduje się w pasie wysokościowym między lasami iglastymi i pustyniami peryglacjalnymi (strefa śnieżna). Dystrybucja jest nieciągła i izolowana, ponieważ występuje tylko na najwyższych szczytach górskich w Meksyku.

Góry o wysokości większej niż 4000 metrów odpowiadają głównie wulkanom osi transwulkanicznej, która obejmuje obszar około 360 km2. Kolejną z wysokich meksykańskich gór z alpejską tundrą jest wulkan Tacaná, położony na granicy z Gwatemalą.

Jednym z najwyższych obszarów jest Citlaltépetl lub Pico de Orizaba. Wulkan ten osiąga wysokość 5610 metrów i znajduje się między stanami Puebla i Veracruz.

Popocatépetl, Iztaccíhualt i Nevado de Toluca znajdują się w dorzeczu Meksyku, na wysokości od 5500 do 4600 metrów. W tym regionie alpejska tundra zajmuje powierzchnię zaledwie 50 km2.

Flora

Trawy krzewiące się są obfite, a występowanie na ogół jest ograniczone. Często występują gatunki z rodzaju Festuca, takie jak F. livida i F. tolucensis.

Inne trawy to Agrostis tolucensis, Calamagrostis tolucensis (biała słoma) i gatunki Muhlenbergia (M. nigra i M. macroura).

Powszechne są soczyste rośliny, takie jak Echeveria secunda (conchita) i Dabra jorullensis (fałszywa conchita). Występuje również bogactwo przedstawicieli rodziny Asteraceae oraz różnych gatunków Arenaria (Caryophyllaceae).

Wśród krzaczastych roślin rosnących na niższych obszarach wyróżnia się jałowiec błękitny (Juniperus monticola). Podobnie na różnych obszarach znajdujemy ciecierzycę (Lupinus montanus) i spokojne serce (Lupinus mexicanus). Ten ostatni gatunek ma działanie allelopatyczne ze względu na wysoką zawartość alkaloidów.

Sporadycznie spotyka się paprocie z rodzaju Elaphoglossum, a na wyższych obszarach przeważają mchy takie jak Bryoerythrophyllum jamesonii, Bartramia potosica i Leptodontium flexifolium. Z drugiej strony porosty z rodzaju Umbilicaria występują licznie w strefie poddziąsłowej.

Struktura roślinności

Zmiany roślinności w zasięgu występowania tundry alpejskiej. Ze względu na zakresy wysokości niektórzy autorzy rozróżniają zacatonal (3800-4300 m) i superzacatonal (4300-4900 m).

Zacatonal

Roślinność jest mniej lub bardziej otwarta. W dolnych partiach przeważają krzewiące się trawy Calamagrostis tolucensis i Festuca tolucensis, mogą też występować trawy wysokie. Na niektórych obszarach mogą rosnąć niektóre krzewy (Juniperus).

W najwyższym punkcie (> 4200 m) gleba jest bardziej kamienista i prawie codziennie zamarza i topnieje. Kępy są mniej gęste, jest mniej porostu trawiastego i pojawiają się mszaki (mchy).

Superzacatonal

W pasie o wysokości od 4300 do 4400 m n.p.m. występują płaty krzewienia traw. Osiągają wysokość do 10 cm, tworząc bardzo małe łożyska lub kępy.

Później na wysokościach powyżej 4500 m n.p.m. nie pojawiają się rośliny naczyniowe. Na tych terenach rośnie duża ilość mchów poduszkowatych i często występują różne zespoły porostów.

Fauna

W tym ekosystemie fauna jest rzadka ze względu na ekstremalne warunki. Istnieje kilka gryzoni z rodzaju Cratogeomys, znanych jako susły, a także często występuje króliczek wulkaniczny lub teporingo (Romerolagus diazi).

Wśród gadów istnieją gatunki jaszczurek, które mogą rosnąć w tych ekstremalnych temperaturach. Na przykład grzechotnik transwulkaniczny (Crotalus triseriatus) można spotkać na wysokości powyżej 4500 metrów.

Znajdziemy również górskiego węża podwiązkowego (Thamnophis scalaris), który jest endemiczny dla tego ekosystemu i jest uważany za zagrożony. Wśród płazów wyróżnia się axolotl (Ambistoma altamirani), gatunek salamandry.

Jeśli chodzi o ptaki, to sokół wędrowny (Falco peregrinus) i wielka wrona (Corvux corax) mogą osiągnąć te wysokości.

Bibliografia

1. Almeida L, M Escamilla, J Giménez, A González and A Cleef (2007) Roślinność alpejska wulkanów Popocatépetl, Iztaccíhuatl i Nevado de Toluca. W: Luna I, JJ Morrone i D Espinosa (red.) Bioróżnorodność trans-meksykańskiego pasa wulkanicznego. Prasy nauki, Meksyk DF. P 267-286.
2. Giménez J, M. Escamilla i L Almeida (2009) Dane dotyczące roślinności higrofilnej altimontana wulkanu Iztaccíhuatl (Meksyk) Lazaroa 30: 109-118.
3. Loranca S, R Rodríguez, A Bautista i C Cuatianquiz (2013) Nowe rekordy ptaków w Parku Narodowym La Malinche, Tlaxcala, Meksyk. Acta Zoológica Mexicana 29: 441–447.
4. Rzedowski J (1978) Roślinność Meksyku. Limusa. Meksyk, D F. 432 s.
5. Venegas C i J Manjarrez (2011) Przestrzenne wzorce specyficznego bogactwa węży Thamnophis w Meksyku. Mexican Journal of Biodiversity 82: 179–191.